Dit is de titel van een bijzonder liedje van zangeres Maan. Met haar prachtige, breekbare stem raakt ze mij heel diep, elke keer weer als ik het hoor.  

"Onbedoeld zegt ze dingen die iedereen altijd zegt, want nooit gaat het slecht, altijd oké en ze lult met ze mee en ze lacht. Ze huilt maar ze lacht."     

Eerder heb ik al een stukje geschreven over mijn lege nest. Dít opschrijven vind ik nog moeilijker. Dit liedje gaat over mij. Ik ben zo'n persoon die altijd als iemand vraagt hoe het gaat zegt 'goed hoor, en met jou?' En dan vrolijk lachend verder praat over de dingen die de ander te vertellen heeft. En door met de schijn...  

Soms voel ik me echt zo, zoals het meisje in de trein in het liedje van Maan. Maar ook ik moet het loslaten. Leren om los te laten en leren om verder te gaan. Maar ook leren om mezelf te zijn. Leren om te huilen als ik eigenlijk vind dat ik moet lachen omdat dat zo hoort, omdat dat verwacht wordt.

En ik moet accepteren dat, als ik dan eindelijk besluit niet meer te schuilen, de mensen om mij heen toch liever over zichzelf praten dan te luisteren naar mij. Laat het los…

Ik ben al een heel stuk verder dan 6, 7 jaar geleden. Niemand heeft er ooit iets van gemerkt, dat ik soms lach terwijl ik eigenlijk huil. Meestal gaat het goed, soms niet. Ik vertrouw erop dat het enorme gemis langzaamaan zal slijten, en gelukkig gaat het met de kinderen heel erg goed en zijn ze gelukkig. Dat helpt een beetje.

Soms doet het pijn, maar ik lach.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.