Oma?

Ik wandel door het bos met mijn jongste zus. Tijd voor diepgaande gesprekken dus. Tussen neus en lippen door vertelt ze dat haar oudste zoon (25) binnenkort gaat samenwonen: "Dan zal ik volgend jaar wel oma worden…." zegt ze vol goede moed. 

Euh…? Oma? Mijn zusje? Even op pauze…II  

Ik zie behoorlijk wat leeftijdgenoten om mij heen die hier al over na denken. Gedwongen door de omstandigheden, of gewoon omdat ze het een leuk idee vinden. Twee vriendinnen die met een hip woord 'bonus-oma' zijn (of binnenkort worden). Maar ook een bevriend stel dat al druk nadenkt (en praat) over pensioen.

En ik? Voor mij is dit nog heel erg een 'ver van mijn bed show'. Ik ben helemaal niet bezig met pensioen en zeker niet met kleinkinderen. Onze kinderen ook niet, zij leven het leven van studenten en houden zich bezig met studeren, tentamens, stages, sporten, studentenhuizen, feesten (na corona dan) en reizen. En dan het liefst in een combinatie van zoveel mogelijk van bovenstaande zaken.

Natuurlijk, ik ben bijna 55. Het zal er ooit wel van komen, ook voor mij. Of niet. Waarbij niet evenveel kans heeft als wel denk ik. De komende 10 jaar zal ik mij eens gaan beraden wat te doen mocht ik ooit oma worden. Hoe pak ik dat aan? Word ik een oppas-oma of juist helemaal niet? Wil ik vast onderdeel uitmaken van het leven van eventuele kleinkinderen? Of word ik een oma die ze op verjaardagen zien en daarbuiten af en toe als het uitkomt? Heb ik zin om (weer) met klein(e) kinderen te knutselen/fietsen/spelen? Veel vraagtekens maar geen antwoorden. Kortom: geen idee dus.

Voor nu lijkt het me wel cool om met een kleinkind naar een festival te gaan. Ik ben alleen bang dat dit tegen de tijd dat we zover zijn voor het kleinkind in kwestie wat minder cool zal zijn.

Komt tijd komt raad, dat lijkt me een verstandig standpunt. Maar voor nu hoop ik dat het nog even duurt voor we zover zijn. Voorlopig voel ik mij nog niet geroepen om oma te worden. Nu hopen dat mijn kinderen daar net zo over denken…;-)