Zo, nu hoor ik er ook bij. Het is altijd fijn om ergens bij te horen. Ergens bij willen horen blijkt na kort onderzoek via google een eerste levensbehoefte te zijn. Het maakt niet uit waarbij, maar wel ergens bij. Bij de wielrenners bijvoorbeeld, of bij de niet-rokers. Bij de feestgangers, bij de fans van Outlander, bij de Bourgondiërs, bij de boekenclub of bij je collega's. Of sinds corona bij de gevaccineerden, ook leuk. Ik hoor sinds deze week bij een voor mij totaal nieuwe groep: de sauna liefhebbers.

De sauna was voor mij altijd een volledige no-go. Heel erg preuts opgevoed, niet gewend aan bloot en altijd onzeker over mezelf was de sauna een plek waar ik echt never nooit niet naar toe zou gaan. Tot dochter enkele jaren geleden naar de sauna gaat en mij vertelt dat het écht heerlijk is en dat het écht niet uitmaakt, bloot of niet en dat niemand er fraai uitziet zonder kleren en ik ga wel met je mee mam! Op dat moment besluit ik mij dan maar eens flink buiten mijn comfort-zone te begeven. Met dochter naar de sauna dus.

Het duurt even voor het ons lukt, het heeft wat aanlooptijd nodig en onze eerste poging strandt in coronatijd, maar afgelopen donderdag is het dan eindelijk zover. SpaSereen, here we come.

Ik ben er behoorlijk zenuwachtig over. Hoe werkt dit allemaal, wat neem ik mee, wat doe ik aan (oh ja, niks dus). Dochter is erg lief en geduldig. Eerst in een kleedruimte alles uit en gauw badjas aan. Dan een rondje lopen door het hele complex. Ik vind de rustruimte (waar je je badjas aan mag houden) en het restaurant (waar je badjas verplicht is) voorlopig de meest aantrekkelijke ruimtes. Tijdens onze inspectiewandeling verbaas ik me erover dat hier blijkbaar niemand een probleem heeft met wandelen en zwemmen zonder kleren.

Dan eerst even koffie. Best relaxed, koffie drinken in je badjas. Het valt me op dat het er blijkbaar niet toe doet hoe je haar zit, alle vrouwen zitten met half nat haar, in halve knotjes of rommelige toestanden op hun hoofd. Oké… Dan is de koffie op. Eerst nog even naar de wc en dan komt toch echt het moment dat ik niks meer kan bedenken om 'het' nog uit te stellen. De badjas moet uit. We beginnen met het bubbelbad, daar zie je niet zoveel. Dan het koudere zwembad, onder de flappen door naar buiten. Prachtig eigenlijk, stoom van het water in de buitenlucht met op de achtergrond de Maarsseveense plassen. Ik begin te ontspannen. We besluiten naar een sauna met opgietingen te gaan en staan even buiten te wachten in onze badjas. Dan naar binnen en weer alles uit. Er is een jongeman die water over de hete blokken giet en met een handdoek wappert. Een rustgevend muziekje op de achtergrond en uitzicht over het meer maken het compleet. Ik vind het heerlijk en eigenlijk al niet meer ongemakkelijk.

Langzamerhand kom ik erachter dat het bloot zijn helemaal geen issue is. En dat het echt heel prettig is om in allerlei verschillende sauna's te zitten, het heel heet te krijgen en dan jezelf weer af te koelen met ijs of onder een koude neveldouche te gaan staan. Om in een warme kruiden bad, dat vaag naar Marokko ruikt, te dobberen. Al mijn zintuigen genieten van elke nieuwe ervaring.

Er blijkt zelfs een doucheruimte zijn waar je kunt scrubben, je lijf schuren met geel zout wat eruit ziet als zand. Bij het scrubben krijg ik uitgebreide uitleg van een aardige meneer die naast mij staat. Ja, ook in z'n blootje… Vanaf vandaag hoor ik er dus echt bij: ik ben een saunaliefhebber geworden!

Dit weekend eten mijn zus en zwager bij ons. Een enigszins verlaat etentje ter ere van mijn verjaardag. We eten, drinken en kletsen over van alles en nog wat. Op een zeker moment constateert mijn zus met een dikke grijns dat beide heren vrijwel dezelfde grijze trui aan hebben. 'Twee voor een tientje' reageert mijn zwager. Een 'inside joke' waarvan we gezamenlijk in de lach schieten.

Lang geleden, in onze jonge jaren, waren we met z'n vieren op vakantie in Oostenrijk. We maakten een huttentocht en liepen tijdens deze tocht steeds hetzelfde groepje tegen het lijf: vader, moeder en twee kinderen. Ze staan in mijn geheugen gegrift omdat ze alle vier dezelfde opvallende knalrode wandelsokken droegen. Dit gezin werd door ons al snel omgedoopt tot 'vier paar voor een tientje' wat bij ons tot veel hilariteit leidde.

Tel daarbij de lol om het slapen in een slaapzaal waarbij we met z'n allen min of meer in hetzelfde bed lagen, een Duitser aan de overkant van de slaapzaal die erg hard snurkte en mijn zwagers fiets niet wilde teruggeven 😉 en combineer dit met de nodige potjes boerenbridge, glaasjes wijn en lekkere maar erg droge 'kaiserschmarren'. Je begrijpt dat we nog steeds flink de slappe lach krijgen als we hieraan terugdenken.

De uitdrukking 'vier paar voor een tientje' gaat hierna een eigen leven leiden. Inmiddels is dit zo'n beetje dertig jaar geleden, maar zo gauw we mensen zien die beiden dezelfde jas, dezelfde sokken of dezelfde fiets hebben roepen we eensgezind 'vier paar voor een tientje'. Het heeft er toe geleid dat ik allergisch ben voor alles waarbij partners dezelfde spullen dragen of gebruiken. Het heeft er zelfs toe geleid dat ik mijn haar langer heb laten groeien zodat ik niet met hetzelfde korte koppie als mijn echtgenoot door het leven ga.

Maar dan… dit voorjaar hebben we beiden nieuwe wandelschoenen nodig. We passen onafhankelijk van elkaar, en laten elkaar zien welke schoen het lekkerst zit. Man een zwarte, ik een blauwe, hij blij, ik blij. Maar niet voor lang: als de schoenen afgerekend zijn zien we tot onze schrik dat we dezelfde schoenen gekocht hebben. Een andere kleur weliswaar en een andere maat. Maar toch… dat waar we al 30 jaar om lachen is nu ook ons overkomen:

Twee paar voor (helaas iets meer dan) een tientje!

Boodschappen doen, daar heb ik echt een bloedhekel aan.

Altijd al gehad, maar door corona is het er niet beter op geworden. Altijd als ik boodschappen doe is het druk, staan er rijen bij de kassa en sta ik in de verkeerde rij. De artikelen op mijn lijstje zijn altijd op, uit het assortiment of, en dat is het ergste, staan niet meer op de gebruikelijke plek. 

Met de jaren zijn daar hinderlijke zaken bijgekomen zoals het simpele feit dat ik de kleine lettertjes niet meer zo goed kan lezen. Leesbril vergeten betekent dus gokken wat ik in mijn wagentje zet en thuis hopen dat het meevalt met de foute ingrediënten. Oeps, ik dacht dat hier geen suiker/vet/… (vul zelf maar in) in zat, maar dat blijkt helaas meestal net even anders te zijn. In plaats van 13 gram vet in die heerlijke koeken zit er 78 gram vet in… Iets minder goed voor de lijn dan gedacht, maar zonder leesbril lijkt 13 echt heel erg op 78. U kunt dit zelf even uitproberen als u wilt. 

En wat denkt u van de zelfscanner en het digitale (met Man gesynchroniseerde) boodschappenlijstje? Beiden superhandig: gewapend met de handscanner in mijn ene hand, mijn telefoon met boodschappenlijstje in de andere, leesbril in mijn derde hand en met de vierde hand de boodschappen uit het rek pakken en scannen… U begrijpt het probleem. Omdat ik helaas niet in het bezit ben van een derde en vierde hand is het een voortdurend gegoochel met telefoon, scanner, leesbril en boodschappen, terwijl ik ondertussen met mijn buik het winkelwagentje vooruit duw.  

Het laatste jaar is boodschappen doen door de corona-maatregelen niet makkelijker geworden. Vroeger stonden de winkelwagentjes op meerdere plekken verspreid, nu is er nog maar 1 plek waar je een karretje kan pakken. Waarom? Ziet iemand daar de logica van? Met anderhalve meter afstand, antibacteriële vloeistof en bijbehorende papieren doekjes levert dit in de gunstigste gevallen in ieder geval een korte rij op bij de wagentjes en bij de ingang een uitpuilende prullenbak. In de slechtste en meest voorkomende gevallen ontstaat een wirwar van mensen die zo snel mogelijk een karretje te pakken trachten te krijgen en daarbij de anderhalve meter voortvarend loslaten. Is ook wel zo makkelijk natuurlijk. 

Ín de winkel is het nog erger. Natuurlijk is het druk, er staat altijd iemand bij de borrelhapjes, de wijn of het gebak (of waar dan ook trouwens), maar in ieder geval precies op díe plek waar ik ook iets moet pakken. Ik wacht braaf op veilige afstand tot die klant verder loopt en kan vervolgens machteloos toekijken hoe een ander, die zich aan geen enkele regel houdt, gewoon voor mijn neus gaat staan. En zeg er maar iets van… Een grote mond of domme opmerking is alles wat je krijgt. 

En dan hebben we het nog niet over de mondkapjes gehad. De mondkapjesplicht levert behalve veiligheid sowieso een beslagen bril en ruzie met je boodschappenlijstje op, maar ook een parkeerterrein vergeven van in onbruik geraakte mondkapjes en papieren doekjes. 

Vorige week deed ik boodschappen bij de plaatselijke jumbo. Na alle gebruikelijke ergernissen sta ik bij de kassa mijn boodschappen in te pakken. Op datzelfde moment komt er een zeer onsmakelijk ogende vieze en stinkende man op ongeveer een halve meter van mij af staan om een gezellig praatje met de juffrouw achter de kassa te maken. Ik maak deze meneer vriendelijk doch dringend duidelijk dat dit geen anderhalve meter is. Hij kijkt mij zeer geïrriteerd aan en zegt in onvervalst plat Brabants "ik hej ginne schurft…!".

En nu maar hopen dat hij ook geen corona heeft.

Ik wandel door het bos met mijn jongste zus. Tijd voor diepgaande gesprekken dus. Tussen neus en lippen door vertelt ze dat haar oudste zoon (25) binnenkort gaat samenwonen: "Dan zal ik volgend jaar wel oma worden…." zegt ze vol goede moed. 

Euh…? Oma? Mijn zusje? Even op pauze…II  

Ik zie behoorlijk wat leeftijdgenoten om mij heen die hier al over na denken. Gedwongen door de omstandigheden, of gewoon omdat ze het een leuk idee vinden. Twee vriendinnen die met een hip woord 'bonus-oma' zijn (of binnenkort worden). Maar ook een bevriend stel dat al druk nadenkt (en praat) over pensioen.

En ik? Voor mij is dit nog heel erg een 'ver van mijn bed show'. Ik ben helemaal niet bezig met pensioen en zeker niet met kleinkinderen. Onze kinderen ook niet, zij leven het leven van studenten en houden zich bezig met studeren, tentamens, stages, sporten, studentenhuizen, feesten (na corona dan) en reizen. En dan het liefst in een combinatie van zoveel mogelijk van bovenstaande zaken.

Natuurlijk, ik ben bijna 55. Het zal er ooit wel van komen, ook voor mij. Of niet. Waarbij niet evenveel kans heeft als wel denk ik. De komende 10 jaar zal ik mij eens gaan beraden wat te doen mocht ik ooit oma worden. Hoe pak ik dat aan? Word ik een oppas-oma of juist helemaal niet? Wil ik vast onderdeel uitmaken van het leven van eventuele kleinkinderen? Of word ik een oma die ze op verjaardagen zien en daarbuiten af en toe als het uitkomt? Heb ik zin om (weer) met klein(e) kinderen te knutselen/fietsen/spelen? Veel vraagtekens maar geen antwoorden. Kortom: geen idee dus.

Voor nu lijkt het me wel cool om met een kleinkind naar een festival te gaan. Ik ben alleen bang dat dit tegen de tijd dat we zover zijn voor het kleinkind in kwestie wat minder cool zal zijn.

Komt tijd komt raad, dat lijkt me een verstandig standpunt. Maar voor nu hoop ik dat het nog even duurt voor we zover zijn. Voorlopig voel ik mij nog niet geroepen om oma te worden. Nu hopen dat mijn kinderen daar net zo over denken…;-)

Een witte kerst. Beetje gek om eind januari over een witte kerst te beginnen. Sinds 1901 is er maar acht keer sprake geweest van een witte kerst. Gelukkig verhindert dat niemand om ervan te dromen. Dromen van een witte kerst zoals je die in films ziet. Waar het altijd toevallig begint te sneeuwen op de dag voor kerst, met een lief muziekje op de achtergrond en overal gezellige kerstverlichting. Zie je het voor je?

Hier in Nederland is het meestal niet echt wat, die sneeuw. Ik herinner me van langer geleden wel dat er een flink pak sneeuw lag, maar de laatste jaren komt dat toch niet vaak meer voor. Denkend aan sneeuw komt er een herinnering boven met mijn papa en mama en een slee. Een besneeuwde heuvel bij het Henschotermeer. Een kleutertje op de slee, dik ingepakt in een winterjasje, wanten en een muts. Blijkbaar heb ik geen idee hoe ik een slee kan besturen want onder luid geroep van mijn vader kom ik tot stilstand tegen de enige boom onderaan de heuvel. Dit heb ik nog jaren moeten horen, altijd een leuk verhaal op een verjaardag.

Ik herinner me ook een periode met veel sneeuw toen ik een jaar of 16 was. Ik had mijn voet in het gips dankzij een korfbalwedstrijd en gescheurde enkelbanden. Maar ik moest wel naar school en deed dat gewoon op de fiets, half uur fietsen met een gipsen poot door een dik pak sneeuw en behoorlijke kou. Ach, ik ben er niet slechter van geworden, maar het is wel iets wat mijn kinderen zich niet meer voor kunnen stellen.

En dan zijn er natuurlijk de ontelbare prachtige herinneringen aan sneeuw in de bergen. Wintersport, de mooiste vakantie van het jaar. Sneeuw in de bergen is overigens wel van een beduidend andere categorie dan sneeuw in Nederland.

In Nederland is sneeuwpret iets geworden van ouders die een slee met een kind voortsleuren over een paar millimeter natte sneeuw die precies een uur blijft liggen en daarna veranderd in een vieze blubberige massa waar je alleen maar koud en heel erg nat van wordt. Witte winters hebben we bijna niet meer, laat staan een witte kerst.

Toch heeft Zoon dit jaar wel een witte kerst. En niet in een ander gedeelte van de wereld maar gewoon in Nijmegen. Hij geniet half januari met vrienden van een, door Corona enigszins uitgesteld, 'kerst' diner. En laat dat nou toevallig de enige avond zijn deze winter dat er een paar millimeter sneeuw valt. Als de jongens na hun diner naar buiten kijken blijkt het buiten wit te zijn. Een kerstdiner afsluiten met sneeuwballen en een sneeuwpop, wie droomt daar nou niet van?